من معمولی نیستم

۱۳۹۰ اسفند ۲۵, پنجشنبه

وقتي بدن نحيفش روي دستانم جان ميداد، چيزي انگار در انتهاي چشمهايش بود...دست مهرباني بر سرش كشيدم ، لبخند كمرنگي زد ...بوسيدمش، اشك ريخت...

نبودنش رو حس ميكردم

چاره اي نبود ، ديگر طاقت نداشت ...پس قلبم رابه جايش برگرداندم

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.

من معمولی نیستم . این را همه فهمیده اند . یعنی می دانستند اما نمی خواستند باور کنند، من برای این معمولی نبودن تلاش کرده ام بیداری ها کشیده ام ... شقیقه هایم را تحت فشار گذاشته ام اما هیچ وقت اَدای معمولی نبودن را درنیاوردم ... همیشه خواستم همه چیز را آرام جلوه دهم ... اما خب ، همه چیز آرام نبود ... حتی خواب هایم ... حتی خوابیدن هایم فرق می کند من همیشه توی خواب هایم نیم متر بالاتر از زمین هستم ... راه می روم اما پاهایم را روی هیچ چیزی نمی گذارم ... و هر دفعه می گویم این دفعه دیگر خواب نیست ... تمام شد ... مُرده ام و این همان آرامش موعود است !